هنگامی كه عاشقان، مشغول راز و نیاز با خدا می شوند، هیچ چیزی مانع خلوت آنان با پروردگار نمی شود اما چه رازی در نماز شب حضرت زینب در شب یازدهم محرم است كه هرچند همه مصیبت ها و بلاها را از دریچه زیبایی می بیند ولی خم به ابرو نمی آورد و با خدای خود در دل شب همانند تمام شب های زندگی اش با خدا نجوا می كند.

نماز شب یكی از نمازهای مستحب است كه در روایات به آن تاكید فراوان شده است به گونه ای كه اگر توفیق شب زنده داری و نماز شب را از دست دادیم، فرصت داریم تا قضای نماز شب را بجا آوریم درحالی كه احكام نماز قضا فقط برای نمازهای واجب درنظر گرفته شده است.

حضرت زینب كه دختر امیرالمومنین (ع) است همچون پدر و برادران خود اهل تهجد و شب زنده داری و راز و نیاز با معبود بود و تاریخ نگاران نقل می كنند كه نماز شب آن حضرت در تمام مدت عمرش، حتی در شب یازدهم محرم پس از آن همه مصیبت و داغ حسین(ع) و برادران و فرزندانش، ترك نشد، مصیبت هایی كه هر كدام می توانست كوه را از پا درآورد اما زینب حاضر نبود این راز و نیاز با خدا و شب زنده داری را با چیزی معامله كند.

دختر امیرالمومنین(ع) در عبادت، شبیه مادرش حضرت فاطمه (س) بود، شب ها را با تلاوت قرآن و نماز شب سپری می كرد و نماز شب آن حضرت هیچ گاه ترك نشد.

امام سجاد (ع) با بیان این كه در شام عاشورا حضرت زینب در جامه نماز، نشسته و مشغول عبادت بود، فرمودند: عمه ام زینب با تمام مصیبت هایی كه بر او وارد شده بود، از كربلا تا شام هیچ گاه نوافل خود را ترك نكرد.

حضرت زین العابدین همچنین فرمودند: زینب (س) را در آن شب (شب یازدهم محرم) دیدم كه نشسته نماز می خواند. عمه ام زینب با آن آزارها و اندوه ها كه در راه ما به او رسید، در راه شام نافله های شب را ترك نكرد.

پس از واقعه عاشورا و شهادت اهل بیت و یاران سیدالشهدا (ع) حضرت زینب و تمام زنان و كودكان را به عنوان كاروان اسرا به شهرهای كوفه و شام بردند و دشمنان اهل بیت از هیچ شكنجه ای دریغ نكردند ولی حضرت زینب تمام این مصیبت ها را تحمل كرد و وظیفه خود را پیام رسانی عاشورا به تمام آزادگان جهان دانست و در این راه حتی نان اندك خود را به فرزندان آل الله می داد.

امام سجاد (ع) فرمودند: عمه ام زینب هنگامی كه لشكر، ما را از كوفه به شام می برد، نمازهای واجب و مستحب خود را ایستاده به جا می آورد و در برخی منازل نشسته نماز می خواند. سبب و علت آن را از او پرسیدم، گفت كه نشسته نماز می خوانم چون سه شب است بسیار گرسنه بوده و ضعف و سستی مرا در بر گرفته است. برای اینكه آنچه از طعام و خوراك به او می رسید، میان كودكان قسمت می نمود. چون لشكر به هر یك از ما در روز و شب یك قرص نان می داد.

نماز شب حضرت زینب (س) در گرماگرم جنگ و صدای شمشیرها از خاطر حسین (ع) نمی رود. چرا كه هنگام عزیمت به میدان كربلا، برای وداع به نزد زینب آمد و از جمله سخنانی كه به او فرمود این بود كه 'ای خواهرم مرا در نماز شب فراموش نكن.'

كسانی كه در راه كربلا و در خیمه حضرت زینب (س) بودند، نماز شب او و راز و نیاز دختر علی (ع) با خداوند را از یاد نبردند.

فاطمه دختر سیدالشهدا (ع) درباره عمه خود حضرت زینب می گوید: اما عمه ام زینب، پس وی همچنان در آن شب (شب عاشورا) در جایگاه عبادت خود ایستاده بود و به درگاه خدای تعالی استغاثه می كرد و در آن شب چشم هیچ یك از ما به خواب نرفت و صدای ناله ما قطع نشد.

در روایتی دیگر از فاطمه دختر امام حسین (ع) آمده است: عمه ام زینب در شب عاشورا همه شب را در محراب و جایگاه نمازش ایستاده و استغاثه می كرد و از پروردگار كمك و یاری می خواست كه بر اثر آه و ناله او هیچ یك از ما نخوابیدیم.

آری نمازهای حضرت زینب، پشتوانه ای محكم در برابر طوفان های حوادث و مشكلاتی بود كه یزید و حكومت شام در برابر دختر حضرت علی (ع) و پرچمدار كربلا ایجاد كردند، چرا كه قرآن فرمود در مشكلات خود از صبر و نماز كمك بجویید.

در قسمتی از زیارت نامه حضرت زینب (س) اینچنین سلام می دهیم: سلام بر تو ای بانوی پرهیزگار پاكیزه، سلام بر تو ای صدیقه صغری، سلام بر تو صاحب مصیبت گران، سلام بر تو ای بانوی ستم دیده اندوهگین، سلام بر تو ای عصمت صغری. گواهی می دهم كه تو صبر و شكیبایی را پیشه خود ساختی و همواره سپاس گزار و خشنود بودی.

ای پاسدار همیشگی حجاب و وقار شهادت می دهم كه به خاطر خدا و رسولش و به خاطر امیرالمؤمنین علی (ع) و فاطمه زهرا (س) و امام حسن و امام حسین (ع)، خیرخواهی و نصیحت كردی و در تمام طول عمر پربركت خود آنان را یاری فرمودی.

حضرت زینب كبری (س) در روز پنجم جمادي الاولي سال پنجم هجري قمري در شهر مدینه متولد شد و امروز پانزدهم ماه رجب مصادف با سالروز وفات این شیرزن دشت كربلاست كه پس از عمری در دفاع از حریم ولایت و امامت در سال 63 هجري قمري در ضمن سفري كه به همراه همسر خود 'عبداللّه بن جعفر' به شام رفته بودند، وفات كرد و بدن مطهر آن بانوي بزرگوار در همانجا دفن شد.

فراهنگ**1003**